Rozdział 2

Stałam przed lustrem w swoim pokoju. Wpatrywałam się w nie zamyślonym wzrokiem. Instynktownie zaczęłam bawić się włosami, jak wtedy kiedy byłam małym dzieckiem: nakręcałam rudy lok na palec, a potem puszczałam. Bardzo mi się to podobało. Nagle się otrząsnęłam. Szybko puściłam kosmyk włosów i zaczęłam przeszukiwać czarną szafę. Przerzucałam wszystko z miejsca na miejsce i zaczynałam się denerwować, bo nie mogłam znaleźć sobie czegoś na ten wieczór. Kiedy wyrzuciłam już całą zawartość mojej szafy, uznałam, że skoro nie wiem co założyć, to zadzwonię do Isabelle. Wykręciłam jej numer i zaczęłam niecierpliwie tupać nogą. Na szczęście odebrała.

-Halo?- odezwał się znajomy, damski głos.

-Cześć, Izzy. To ja, Clary. –przywitałam się.

-Jasne, od razu wiedziałam, że to ty. W czym jest problem? – zapytała niecierpliwie.

-Nie wiem co na siebie włożyć.

- Już jadę. –powiedziała i rozłączyła się.

To właśnie w niej kocham. Gotowość do działania.

* * *

Usłyszałam lekko natarczywe pukanie do drzwi mieszkania. Prędko pobiegłam otworzyć. Tak jak myślałam, w drzwiach stała przemoczona Isabelle. Pewnie zapomniała parasolki.

-Dobrze, że już jesteś – powiedziałam, zamiast powitania.

- Nie powiesz mi nawet „Cześć”? – zapytała zirytowana – Przejechałam pół Nowego Jorku, żeby pomóc ci się ubrać. Na dodatek zmoczyłam fryzurę – dodała żałośnie.

-Och, nie marudź – odpowiedziałam i pociągnęłam ją za sobą, ale stawiała opór – Czemu nie idziesz?

-Mam brudne buty – oznajmiła już bardziej sympatycznie– Zdejmę je.

-Idę do siebie. Chyba mnie znajdziesz?

-Jasne – odparła Izzy zdejmując mokre buty.

Odwróciłam się na pięcie i dosłownie pognałam do swojego pokoju. Otworzyłam drzwi i zorientowałam się, że Isabelle nie będzie miała, gdzie nogi postawić pośród tego bałaganu. Pochyliłam się i podniosłam tyle ciuchów, ile się dało. Prawie się przewróciłam. Nie stało się to tylko dlatego, że zdążyłam podeprzeć się o łóżko.

Izzy wparowała do pokoju jak burza. Kazała mi usiąść i umalować, a ona sama zaczęła robić to, co ja wcześniej, czyli przerzucać całą zawartość mojej szafy. Z tą różnicą, że ona zabrała się do tego z większą parą; Widać było, że sprawie jej to przyjemność. W końcu wygrzebała stamtąd bardzo krótką czarną sukienkę, nową, czerwoną marynarkę i rajstopy z suwakami. Rzuciła to w moją stronę. Złapałam i poszłam przebrać się do łazienki.

-Zapomniałam o butach! – krzyknęła Isabelle wrzucając do środka czerwone szpilki.

-W tym da się w ogóle tańczyć? – zapytałam ironicznie.

-Jasne, że się da. Trzeba tylko trochę poćwiczyć. – odkrzyknęła.

Wyglądałam naprawdę nieziemsko. Okazało się, ze sukienka nie jest wcale aż tak krótka jak  mi się wydawało, a rajstopy niesamowicie wydłużają moje nogi. W szpilkach nie byłam bardzo niska, tylko średniego wzrostu. Marynarka dodawała mi uroku.

Wyszłam z łazienki pewnym krokiem, żeby zaprezentować się Izzy. Nie patrzyła na mnie tylko szukała odpowiedniej biżuterii. Musiałam ją 3 razy zawołać, żeby się odwróciła i oceniła efekty swojej pracy.

-Wyglądasz olśniewająco. – powiedziała, jakby to było oczywiste. No cóż, dla mnie nie było.

-Dziękuję.

-Teraz tylko muszę cię uczesać, poprawić makijaż, dobrać biżuterię, pomalować paznokcie…-zaczęła wyliczać wszystko, co jeszcze „musiała” zrobić.

-Dobrze – przerwałam jej wywód i westchnęłam – Tylko się pospiesz.

* * *

Stałam w przedpokoju starając się nie wywrócić podczas zakładania czerwonych szpilek, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zawołałam Isabelle, żeby otworzyła. Ja nie chciałam stracić równowagi. Okazało się, że to Simon.

-Cześć!- krzyknęłam z przedpokoju.

-Hej. – przywitał się, a potem powiedział nieśmiało – Ładnie wyglądasz.

-Dzięki. –odpowiedziałam.

-Idziemy już?-zapytała zniecierpliwiona Izzy.

-Ok.

-W takim razie chodźmy, moje panie.-powiedział wesoło Simon, a my zaczęłyśmy się śmiać, kiedy wziął nas pod ramię i szybko wyprowadził z mieszkania. Zdążyłam tylko krzyknąć:

-Mamo, wychodzę!

-Dobrze, kochanie!-usłyszałam przyciszony głos Jocelyn z kuchni.

Simon zabrał nas do swojej starej furgonetki, która, na szczęście została wcześniej umyta. Tak właściwie, to nie był to samochód Simona tylko Erica, przyjaciela Simona, który grał z nim razem  w zespole rockowym „Ogrodowe Gnomy”. Ta nazwa ciągle się zmienia, przez co wiele osób nie może znaleźć ich muzyki w internecie, nawet jeśli by się im spodobała. Wsiadłyśmy do furgonetki, a Simon zamknął za nami drzwi.

„Prawdziwy dżentelmen” pomyślałam rozbawiona. Izzy najwyraźniej pomyślała to samo, ale jej się to pewnie jeszcze bardziej podoba.

Siedzenia skrzypiały. Dało się wyczuć sprężyny wystające z poduszek*. Nie kręciłyśmy się, ale było nam bardzo niewygodnie. Mimo wszystko, uznałyśmy, że nie powiemy nic Simonowi. Wydawał się taki szczęśliwy.

-Simon?-zapytałam.

-Tak?-odpowiedział jak dżentelmen.

-Daleko jeszcze?-zadałam takie samo pytanie jak osioł ze Shreka.

-Kilka minut.

Zajęłam się patrzeniem przez szybę. Znowu starałam się patrzeć na ludzi. Wśród tłumu udało mi się zobaczyć chłopaka. Miał niesamowite złote włosy. Niestety, za chwilę przejechaliśmy obok i nie mogłam już dłużej na niego patrzeć. Miałam dziwne wrażenie, że Isabelle go zna. Nie wiem skąd, nigdy nie widziałam go w jej „szkole z internatem”. Simon zaparkował niedaleko Pandemonium i wyszedł szybko, aby otworzyć nam drzwi. Najpierw wysiadła Izzy, potem ja od drugiej strony. Nagle Simon powiedział do nas po angielsku:

-I wish your life be like toilet paper. Long and useful*.

Zaczęłyśmy się tak strasznie śmiać, że Simon musiał nas podtrzymać, żebyśmy nie upadły. To by była dopiero katastrofa. Isabelle by się wściekła, a ja byłabym po prostu smutna. Mi nie zależało na tym wyjściu, chciałam tylko dobrze się bawić. Simon poprowadził nas pod drzwi klubu. O dziwo, nie było kolejki. Ochroniarz nas wpuścił bez żadnych pytań, tylko zawołał za nami złowieszczo:

-Witamy w Pandemonium!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Oto kolejny rozdział mam nadzieję, że się podoba.

Chciałabym pozdrowić LuCe, która jako pierwsza napisała mi komentarz ;)

Dało się wyczuć sprężyny wystające z poduszek. - Chodzi o takie poduszki, które czasem się kładzie w samochodach. Mają one sprężyny.

I wish your life be like toilet paper. Long and useful. - Życzę ci, aby twoje życie było jak papier toaletowy. Długie i użyteczne.

Komentujcie :)